Απολαμβάνει τα δώρα της βρετανικής μουσικής σκηνής, που προορίζονται για τις μπάντες με άλλοτε εναλλακτικό αλλά πλέον σχετικά κυρίαρχο ήχο. Πρόσφατα το συγκρότημά του Foals τιμήθηκε με ένα μουσικό βραβείο, ενώ φλέρταρε με ακόμα ένα. Είναι πιθανό όλα, τουλάχιστον για τον μπροστάρη του, να άρχισαν στα Δωδεκάνησα
Οταν κάπου εκεί στο 2008 οι Foals πρωτοεμφανίστηκαν στο μουσικό στερέωμα της Αγγλίας, έμοιαζαν με ακόμα ένα συγκρότημα που, επιστρατεύοντας μπλαζέ βλέμματα πίσω από μυστήριες φράντζες, λανσάροντας καλλιτεχνικής τεχνοτροπίας γενειάδες, αλλά και χρησιμοποιώντας στακάτες κιθάρες, ανακατωμένες με λίγο techno και λίγο μινιμαλισμό, το πολύ πολύ να λατρευόταν από βαριεστημένους χίπστερ σε αναζήτηση προσωρινών συγκινήσεων. Τεταμένη και χορευτική η μουσική τους άρεσε στους λάτρεις της post-punk, όπως και οι συναυλίες τους, όμως, έμοιαζε περισσότερο εγκεφαλικά σχεδιασμένη, παρά προϊόν βιωμάτων της καρδιάς. Ηταν μάλλον λανθασμένες εκτιμήσεις. Το ντεμπούτο τους «Antidotes» έφτασε στην τρίτη θέση του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών, ενώ όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις τα καλά και τα κακά πιστώθηκαν κυρίως στον frontman του συγκροτήματος. Και όχι απαραίτητα επειδή απαντούσε σε ένα σχεδόν εξωτικό για βρετανικό αυτί όνομα.
ΟΛΥΜΠΟΣ ΚΑΡΠΑΘΟΥ.
Ο Γιάννης Φιλιππάκης (Yiannis Philippakis, όπως συστήνεται στο σινάφι) γεννήθηκε το 1986 στην Κάρπαθο. Ο πατέρας του είναι έλληνας αγιογράφος - αρχιτέκτων και η μητέρα του ανθρωπολόγος εκ Νοτίου Αφρικής, με εβραϊκές ρίζες στην Ουκρανία. Εζησε τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του στην ξακουστή Ολυμπο, όπου αγάπησε τη μουσική όταν με πρωτοβουλία του πατέρα του έμαθε ντόπιους χορούς και τραγούδια. Κατόπιν η οικογένεια μετακόμισε στην Οξφόρδη, ο πατέρας όμως την άφησε ένα χρόνο μετά. «Ηταν μια πολύ ισχυρή φιγούρα, ακόμα και κατά τη διάρκεια της απουσίας του», θα έλεγε αργότερα ο Φιλιππάκης, όπως και ότι «η ελληνική πλευρά μου ήταν για κάποιο λόγο η κυρίαρχη, ενώ μεγάλωνα».
Οχι ότι αγνόησε την άλλη. Λίγο πριν τελειώσει το σχολείο, ανακάλυψε φωτογραφίες από τους προγόνους της μητέρας του και εκτός από τις καλοκαιρινές επισκέψεις του στην Κάρπαθο, αποφάσισε να κάνει και στην πατρίδα τους ένα ταξίδι. Το μέρος του φάνηκε παράξενο, είχε πάει εξάλλου ολομόναχος αγνοώντας τη γλώσσα. Αρκετά χρόνια μετά θα παρατηρούσε ότι ήταν απλώς ένα ταξίδι, «που δεν πήγε και πολύ καλά».
Οπως μάλλον πήγε και η εφηβεία του. Στο σχολείο καταβρόχθιζε οτιδήποτε σχετικό με τέχνη, αντιμετώπιζε όμως τα προβλήματα που ενίοτε αντιμετωπίζουν οι έφηβοι μονογονεϊκών οικογενειών. Ηταν θυμωμένος, τσακωνόταν με τους δασκάλους αρκετά συχνά, είχε τις εμμονές του και, ευτυχώς, η πιο σταθερή από αυτές ήταν η μουσική. Οχι οποιαδήποτε, αλλά εκείνη που αγαπούν τα οργισμένα νιάτα: το grunge, το μέταλ, το industrial rock ή ό,τι άκουγαν οι φίλοι του με παρόμοιες αγωνίες. Κάποιοι από αυτούς ήταν μέλη μιας μπάντας με το όνομα Youthmovie Soundtrack Strategies και ειδικά ένα μέλος της, ο Αντριου Μίαρς, συνέβαλε στην ίδρυση των Foals, έστω και αν τους εγκατέλειψε. Ο Φιλιππάκης προτίμησε για χάρη τους να εγκαταλείψει το πτυχίο του στην Αγγλική Φιλολογία. Περιγράφοντάς το σε συνέντευξή του, το κίνητρό του τότε, ακούγεται σήμερα «ταπεινό»: «Θέλαμε να φτιάξουμε μια μπάντα για να κάνουμε συναυλίες σε σπιτικά πάρτι, να τσαντίζουμε τους ανθρώπους που δεν χόρευαν, να κλέβουμε τα κορίτσια τους και να παίζουμε μουσική».
Η μουσική τουλάχιστον είχε επιτυχία. Πλέοντας στον χώρο, αλλά και αυστηρή, τακτοποιημένη κάτω από ταμπέλες του στυλ «ντανς πανκ» ή «math rock», με κοφτές κιθάρες παιγμένες στα χαμηλότερα των τάστων, μέχρι στιγμής έχει διοχετευθεί στο «Antidotes» (διαθέτει και άσμα με τον τίτλο «Olympic Airways»), στο «Total life forever» του 2010 και στο «Holy Fire» του περασμένου Φεβρουαρίου. Το τελευταίο, αντίθετα με τους ενίοτε επιπόλαιους ακροβατισμούς του πρώτου και το φουτουριστικό φανκ του δεύτερου, περιλαμβάνει τραγούδια σχεδόν κλειστοφοβικά όπως το «Inhaler», γωνιώδη όπως το «Bad Habit», όλα όμως περικυκλωμένα από μια διαστημική παραγωγή και μια φωνή, αυτή τη φορά εκφραστικότερη. Βασικός συνθέτης και στιχουργός, εξάλλου, ο Φιλιππάκης εξελίχθηκε και ο ίδιος. «Παλιά κρυβόμουν στη μουσική, τη χρησιμοποιούσα σαν φρούριο, αλλά χρειαζόμουν συναισθηματική κάθαρση και εκείνη μπορούσε να γίνει ένα βάλσαμο» θα δήλωνε, συμπληρώνοντας ότι τα είχε τα θεματάκια του: «Χωρίς την παρηγοριά της, θα είχα τρελαθεί».
Συνεχίζοντας τη δημόσια αυτοανάλυσή του, έφτασε αλλού να περιγράφει τους στερεοτυπικά μεσοαστικούς φόβους του, να μιλάει για ανεπάρκεια στις σχέσεις με τις γυναίκες ή για την πιθανότητα να μοιάσει στον πατέρα του. Πάντως, αν ικανοποιητικά τονωτικά της αυτοπεποίθησης μπορούν να γίνουν τα βραβεία, τότε ο Φιλιππάκης ίσως να πήρε λίγο τα πάνω του προ ημερών όταν οι Foals τιμήθηκαν με εκείνο του βρετανικού περιοδικού «Q» για το καλύτερο λάιβ συγκρότημα. Το ότι εκτόπισαν τους Rolling Stones, που αν και γηραλέα μπάντα οι συναυλίες της κάνουν ακόμα μερικούς να παραληρούν, είναι ένα κατόρθωμα. Με αυτό κατά νου, δεν πειράζει που το «Holy Fire» έχασε προ ημερών το μάλλον σημαντικότερο Mercury για το καλύτερο άλμπουμ, παρότι βρέθηκε στη βραχεία λίστα του.
Εκτός και αν ο Φιλιππάκης δεν είναι απλώς ένας νεαρός μουσικός με τις αγωνίες του, που προσέχει λίγο παραπάνω το ντύσιμό του, που καπνίζει πολύ, που διαβάζει Τζόναθαν Φράνζεν και Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας και που επισκέπτεται την Ολυμπο, αλλά ένας εγωκεντρικός τύπος, προσποιητά σοφιστικέ όπως η μουσική του και αρκετά κακομαθημένος ώστε, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του άφησε το δωμάτιο του ξενοδοχείου του τόσο ακατάστατο που η καθαρίστρια έβαλε τα κλάματα. Αν ισχύουν όλα αυτά, το άκαρπο πέρασμα από τα βραβεία Mercury ίσως χειροτερέψει τα πράγματα.
«ΣΠΙΤΑΚΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ».
Η μουσική πάντως, η τέχνη βρε παιδί μου, ως γνωστόν τρέφεται από τις ψυχικές μεταπτώσεις ή από τον ναρκισσισμό των δημιουργών - ας περιμένουν επομένως οι ενδιαφερόμενοι να ακούσουν τα επόμενα πονήματα του Φιλιππάκη. Αλλωστε, έχει δηλώσει ότι θα ήθελε να γράψει μουσική που θα του επιτρέψει να τα παρατήσει όλα: «Ωστε να αποκτήσω ένα σπιτάκι στην εξοχή, με λίγα μελίσσια τριγύρω, να νιώθω δημιουργικά χορτάτος και να ζω όμορφες ημέρες, μια για πάντα». Ή ότι «σε δέκα χρόνια θα γράφω μουσική, αλλά θα έχω και σύζυγο. Σίγουρα θέλω και παιδιά. Περιμένω πώς και πώς τις δουλειές στον κήπο». Αν όλα αυτά γίνουν κάπου στην Κάρπαθο, τουριστικά σάιτ της οποίας μνημονεύουν τον Φιλιππάκη περήφανα, είναι κάτι που προφανώς θα αποφασίσει εκείνος.
Τα Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου