Γεννημένος στις 22 Ιανουαρίου του 1916 σε ένα περιβάλλον καλλιτεχνών και χειροτεχνών, ο Ανρί Ντιτιγιέ σπούδασε μουσική στο Ντουέ της βόρειας Γαλλίας και μετά στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού, σπουδές που του εξασφάλισαν το 1937 ένα από τα τελευταία Grand Prix της Ρώμης για τις συνθέσεις του πριν από τον πόλεμο.
Στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, η φήμη του καθίσταται παγκόσμια. Οι πιο διάσημοι μουσικοί θεσμοί όπως οι ορχήστρες της Βοστόνης, της Ουάσιγκτον, του Σαν Φρανσίσκο, η Φιλαρμονική του Βερολίνου, φημισμένοι καλλιτέχνες, και μαέστροι όπως ο Τσαρλς Μουνκ, ο Ζορζ Ζελ, ο Σέιτζι Οζάουα, ο τσελίστας και μαέστρος Μστισλάβ Ροστροπόβιτς και η σοπράνο Ρενέ Φλέμινγκ, του παραγγέλνουν συνθέσεις του, τις οποίες και τους παραδίδει αφού ωριμάσουν πλέον μέσα του ως σημαντικά έργα.
Ανάμεσα στα πιο πολυπαιγμένα έργα του, είναι το κοντσέρτο για βιολοντσέλο με τίτλο «Ενας μακρινός κόσμος» που σημείωσε τόσο μεγάλη επιτυχία όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά κατά την έναρξη του Φεστιβάλ της Aix-en-Provence (Νότια Γαλλία) το 1970 που το κοινό ζητούσε με μεγάλη επιμονή από την ορχήστρα να ξαναπαίξει ολόκληρο το έργο για δεύτερη φορά.
Αυτός ο γλυκός άνθρωπος με τη μεγάλη σεμνότητα, είχε την τύχη τον Ιανουάριο του 2013, στα 97α γενέθλιά του, να δει να κυκλοφορεί το CD του έργου του με τίτλο "ανταποκρίσεις", που συνέθεσε το 2003 και ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από την φιλαρμονική Ορχήστρα του ραδιοσταθμού "Radio France", υπό τη διεύθυνση του Φιλανδού μαέστρου Εζα Πέκα Σάλονεν.
"Μου προσφέρατε μια απέραντη χαρά", είχε δηλώσει τότε ο ηλικιωμένος συνθέτης με την εύθραυστη υγεία —που παρά το γεγονός ότι εκινείτο πλέον με αναπηρική καρέκλα ακτινοβολούσε πραγματικά— κατά τη διάρκεια μια μικρής γιορτής στο Maison de la Radio στο Παρίσι.
Ο Εζα Πέκα Σάλονεν τον είχε χαρακτηρίσει τότε ως "τον μεγαλύτερο εν ζωή συνθέτη". Με έργα πιο "πολυπαιγμένα" από εκείνα του Πιέρ Μπουλέζ, ο οποίος οφείλει τη διεθνή του φήμη στην καριέρα του ως διευθυντής ορχήστρας και όχι τόσο στο έργο του ως συνθέτης, ο Ανρί Ντιτιγιέ αναδύεται ως μια ηγετική φυσιογνωμία της μεταπολεμικής γαλλικής σχολής, ισάξια του Ολιβιέ Μεσιάν.
Ο μουσικοκριτικός Κλοντ Κλειμάν, που έχει πάρει πολλές συνεντεύξεις από τον Ντιτιγιέ (δημοσιεύθηκαν από τον εκδοτικό οίκο Actes Sud), τον χαρακτήριζε ως "μοντέρνο κλασικό" ή "κλασικό της avant-garde".
Η μουσική του Ανρί Ντιτιγιέ, πολύ προσιτή, μπόρεσε να γοητεύσει ένα ευρύ κοινό, ενώ διεξήγαγε έρευνες για σπάνιους ήχους ορισμένης χροιάς αλλά και για τις εκπομπές των ήχων.
Συνεχιστής της ιμπρεσσιονιστικής αισθητικής, πετυχαίνει μια ιστορική σύνδεση με τον αρμονικό πλούτο των Ντεμπισί και Ραβέλ και την φασματική μουσική της δεκαετίας του 1970 (Τριστάν Μιράιγ, Ζεζάρ Γκριζέ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου